Ode aan Willy Van Wauwe, nonkel Willy

Beste nonkel Willy,

We waren nog klein en fragiel toen we in jouw handen belandden. Letterlijk, jouw handen. De jeugd, dat was jouw lange leven. Zelf sporten en mensen aan het sporten brengen. Dit in de club die Petere Jean – onze (over)grootvader, jouw vader – in 1887 oprichtte. Voor ons leek dat altijd zo veraf. Voor jou was dat werkelijk tastbaar. De turnkring was door de jaren heen bij zo velen meer gekend als jouw club en groeide uit tot de vaandeldrager van het Waasland. Rust Roest: rust is roest voor de jeugd, voor de grijsheid een zoete vreugd. In de kleuren wit en groen, als symbool van jeugdigheid, van hoop en vertrouwen in de toekomst. Een symboliek die jou geheel typeerde, alsof ze voor jou uitgeschreven was. Jong van geest, sterk en groot van hart.

Je was een atleet die een dijk van een palmares vergaarde. Meervoudig kampioen van België met de herenafdeling, meervoudig individueel Oost-Vlaams kampioen, tot later zelfs het leiden van de nationale ploeg op de Wereld Gymnaestrada toe. Dit in een ijzersterke generatie waar concurrenten en zelfs clubgenoten naar de Olympische Spelen gingen. Iedereen van jouw en de daaropvolgende generaties wist wie je was, zag wat je presteerde of ondervond aan de lijve waar hard en gepassioneerd trainen toe leidde. Respect dwong je ongemoeid af. Bij iedereen die je kende of bezig zag. Nog meer bij iedereen die door jouw handen werd opgeleid.

Wij als vierde generatie, zouden je vooral kennen als gewoonweg onze nonkel Willy, den trainer van Rust Roest. Als kleine jongen stond ik daar in sporthal Temsica. Toch maar eens proberen, zoals iedereen in de familie. Het staat me nog zo op het netvlies gebrand. Terwijl wij de beginselen van lenigheid en matoefeningen aanleerden, zagen we jou in handstand gaan op de brug met gelijke leggers, al eens aan de ringen toeren uithalen, pompen of koprollen maken, waar wij het tempo niet mogelijk achtten. Alles deed je voor, in alles was je een voorbeeld. Je was toen al een zeventiger en ging eens voordoen hoe je gestrekt op handen rechtop moest lopen. Kaarsrecht, gelèk een plankske. De hele lengte van de sporthal heen, het keerpunt gemaakt en de volledige lengte terug. Je ging vlotter op je handen dan je meeste leeftijdsgenoten te voet. Dát beeld, jouw invloed, heeft mij geraakt. Het was toen dat ik door de sportmicrobe gebeten ben.

Dat de Van Wauwes turners waren, dat is Temse en Sint-Niklaas niet ontgaan. De vele titels en erkenningen die door de jaren en generaties heen werden verworven, komen jou meer dan deels toe. De vele kinderen die jij aan het sporten bracht en die geïnspireerd en bewonderenswaardig huiswaarts keerden, uitkijkend naar de volgende training, zijn niet te tellen. Je hebt generaties mensen geraakt en begeesterd. Jouw hele leven lang heb je met een onmetelijke passie en honger toegewijd besteed om jongeren aan het sporten te krijgen en dat tot het allerhoogste niveau. De turnkring was jouw derde kind, jouw geesteskind, waar iedereen welkom was om te sporten.

Toen in 2018 jouw sportief afscheid werd gevierd, stond je daar in het midden van de belangstelling. Televisie, schepencolleges, prominenten, … Sporthal De Witte Molen was tot aan de nok gevuld met honderden mensen, waar de bewondering voor jou nogmaals werd uitgesproken. Je werd met een staande ovatie in de bloemetjes gezet, omringd door de jeugd. Kippenvel. Een iconisch beeld van een icoon die gewoon deed wat ie graag deed: leven, sporten en mensen doen bewegen. Bijna 96 jaar jong, een turngala om nooit te vergeten. Toegegeven, er waren er velen die een traantje moesten wegpinken.

Ongelooflijke momenten hebben we beleefd. Familiebijeenkomsten, van communies, huwelijken, jubileums tot ook begrafenissen toe. De vaste passages in eerst sporthal Temsica en later sporthal De Witte Molen, waar we elkaar aflosten, jij van de turnkring en ik naar het badminton. Altijd afsluitend met de vraag om thuis de complimenten te doen. Om te zwijgen van die ontelbare vrijdagmomenten waar we eens ‘ene’ gingen drinken. Steevast een wit wijntje. Lachen dat we deden, op eender welk moment. Het leven was je te mooi en te rijk om niet te lachen. Altijd en overal gaf jouw aanwezigheid kleur. Altijd en overal fleurden jouw legendarische quotes het gebeuren op. Nuchter en uniek mens, eerlijk en uitzinnig goedlachs. Terwijl iedereen wel eens nood had aan een stoel, was jij degene die verkoos rechtop te blijven staan, tot in je vergevorderde negentigerjaren. Iedereen hing aan je lippen gekluisterd. En steeds was jij degene die als laatste de deur afsloot. Jong van geest, sterk van hart.

Liefst 91 jaar actief lid, 70 jaar lang een toegewijde en begeesterde trainer, sportverdienste van de stad Sint-Niklaas 1987, sportverdienste van de gemeente Temse 1999, sinds 2012 de oudste actieve turntrainer ter wereld en daar gaf je tot in juni 2018 nog een formidabel verlengstuk aan. Gelauwerd, bejubeld, alle erkenning kwam jou terecht toe. Zelf bleef je wie je altijd was, gewoon jezelf: Willy, de langst levende Van Wauwe, met een wens zo lang mogelijk van het leven te kunnen genieten en mensen te doen sporten. Niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn was. Je vader vroeg verloren, je vrouw ook veel te jong. Dat waren klappen die niemand incasseren wil. Je was uit het goede hout gesneden, met een bijzonder sterk DNA. Dat van de Van Kerckhoves. Pitte Martha, jouw moeder werd ook 95 jaar en je vurige wens was om ooit, net als zij, zachtjes in je slaap te mogen gaan. Al die jaren bleef je met dezelfde levenspassie sporten. Een begane, steengoede trainer en bovenal een warme en onmetelijk graag geziene man. Op de mat was het ernst. Naast de mat was je de grappigste mens die je maar inbeelden kon.

Het is een enorme reis geweest. In de lente van je 99^ste verjaardag, zijn we in feite niet klaar om afscheid te nemen. We hadden je er graag nog 100 jaar bij gehad, maar weten dat jouw lied een heel vrolijk en mooi geschreven was. Wie kan ons nu navertellen hoe het leven er in 1922 uitzag. Wie kan ons dezelfde levenswijsheid bijbrengen. Wie kan ons hetzelfde relativeringsvermogen meegeven. Wie kan ons de raad uitspreken zoals alleen jij het kon. Wie kan de passie tonen, zoals jij dat al die jaren deed. Met tranen van verdriet en een bijzonder vullend gevoel van grote dankbaarheid, kijken we fier naar jouw levenswerk, op wie jij als mens een uitschieter was. Jarenlang dankbaar geleefd met een enorme levenszin. Die zin en je passie voor sport bleven tot op het laatste moment aanwezig en zullen nog lang tastbaar blijven. Bedankt voor alles. Rust Roest.

Vaarwel nonkel Willy, grote inspiratiebron. Het ga je goed … De complimenten thuis.